Κυήσεις
Η πρώτη κύηση πριν τα 35 έτη και οι περισσότερες από μια κυήσεις σχετίζονται με ευεργετική επίδραση στον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου ενώ αντίθετα κύηση σε μεγαλύτερη ηλικία αυξάνει τον κίνδυνο.
Λήψη ορμονών εξωσωματικής γονιμοποίησης
Τα υπάρχοντα δεδομένα είναι μάλλον αντικρουόμενα ως προς την επίδραση των διεγερτικών φαρμάκων της ωοθηκικής λειτουργίας που χρησιμοποιούνται στην εξωσωματική γονιμοποίηση (In Vitro Fertilisation IVF). Σε μελέτες μακροχρόνιας παρακολούθησης δεν αποδεικνύεται αύξηση του κινδύνου από τη χρήση αυτών των φαρμάκων, παρά μόνο σε περιπτώσεις μεγάλου αριθμού προσπαθειών (> 10).
Αντισυλληπτικά
Αναφέρεται μικρή αύξηση του κινδύνου ανάπτυξης καρκίνου του μαστού σε πρόσφατη συστηματική λήψη αντισυλληπτικών (5 χρόνια), σε νεαρή ηλικία και πριν την πρώτη κύηση. Ο κίνδυνος αυτός εξομαλύνεται μετά από 10 έτη από τη διακοπή των φαρμάκων. Επίσης τα στοιχεία αυτά αφορούν παλαιότερα σκευάσματα με μεγάλες δόσεις οιστρογόνων και δεν είναι απόλυτα ταυτοποιημένος ο κίνδυνος από τα νεότερα σκευάσματα που περιέχουν μεγαλύτερες δόσεις προγεστερόνης και παραγώγων της.
Θηλασμός
Αρκετά δεδομένα υποστηρίζουν την ευεργετική επίδραση του θηλασμού για διάστημα 12 μηνών και περισσότερο. Σε μια συγκεντρωτική ανάλυση μεγάλου αριθμού μελετών υπολογίζεται μείωση του κινδύνου 4% για κάθε έτος θηλασμού. Η επίδραση αυτή ενδέχεται να οφείλεται στη διακοπή της εμμήνου ρύσεως κατά τη διάρκεια του θηλασμού ή και στις δομικές αλλαγές που προκαλούνται στον αδένα σε κατάσταση θηλασμού.
Θεραπεία υποκατάστασης μετά την εμμηνόπαυση
Η θεραπεία υποκατάστασης (Hormone Replacement Therapy HRT) μετά την εμμηνόπαυση, η χρήση δηλαδή ορμονικών σκευασμάτων, είτε συνδυασμού οιστρογόνων – προγεστερόνης είτε μόνο οιστρογόνων, υπήρξε σημαντική τις προηγούμενες δεκαετίες με σκοπό την ανακούφιση των συμπτωμάτων της εμμηνόπαυσης και ίσως την προστασία του καρδιαγγειακού και του μυοσκελετικού συστήματος. Παρατηρήθηκε ωστόσο αυξημένη επίπτωση του καρκίνου του μαστού στις γυναίκες που έκαναν χρήση τέτοιων σκευασμάτων, ενδεχομένως λόγω της αύξησης της πυκνότητας του μαζικού αδένα που προκαλούν. Η αύξηση αυτή ήταν σημαντική, της τάξης του 8% για κάθε χρόνο χρήσης για τα συνδυαστικά σκευάσματα και αμελητέα, της τάξης του 1%, για τα οιστρογονικά. Τα τελευταία ωστόσο επιδρούν και στο ενδομήτριο και δίνονται μόνο σε γυναίκες με υστερεκτομή. Για αυτούς τους λόγους πλέον η χρήση της θεραπείας υποκατάστασης είναι περιορισμένη και βάσει σαφών ενδείξεων που λαμβάνουν υπόψη πολλές παραμέτρους όπως είδος και βαρύτητα συμπτωμάτων, συνοδά προβλήματα, είδος σκευάσματος, διάρκεια χορήγησης κ.α.
